شعر “باهار سربندان” بهزاد ذوالفقاری فرزند حسین ذوالفقاری معروف به امامعلی اکبر حسن است. بهزاد طبع خود را در زمینه شعرباهار سربندان به زبان کرمانجی (سربندانی ) با شعر” باهارسربندان” ازموده است و البته بعنوان یک کار اولیه نسبتا خوب از اب درامده. گرچه شاید شعر از نظر قواعد شعری به ویژه وزن و قافیه و ردیف کمی لنگ بزند ولی حس و حال خوبی را منتقل می کند و همه کسانی که سربندان را می شناسند با این شعر حس نوستالژیک شان ارضاء می شود و به کیفی احساسی می رسند.
باهارَ، جان باهارَ، جان باهارَ
سربندان کو بهشت بواَ دواره
تمام بو فصل سرما و زمستان
یه وا من بعد وقت تلاش و کارَ
تمام داران ، دَدن برگ و دکَن گل
د نی جان گِرتیه دیسان دواره
شو و رو بلبلان یکسر دَخونِن
یه هر در دَنگ جوجک، زیک و سارَ
دَدَن گل، قیصی و گیلاس و بادوم
اُلبولو، اُلوچه، سِیبِ بهارَ
دار بیدمشک و پیش پیشی کو هولِن
جَلابدر یه تمام گل دانَ والّه
باهارَ، جان باهارَ، جان باهارَ
سربندان کو بهشت بواَ دواره
وا مُوقا کو هَری جیا سِه گولِک
دوینی سردِر یه چولّه پسارَج
اگر گولک فرِیوان دِر داغازی
یه سینگِ بان و یا گو اسب چالَ
یه هر در گان و آوّ فِریوان
قشنگ در یه همه دَر مُرغَزارَج
جیا تِیژه گُلاله ، گل تنگس
خلیک سبز و قشنگه علف بره
گل حسرت وَدَر کدیه تک توک
یه درّه سِیبی و پیرزن قلعه
باهارَ، جان باهارَ، جان باهارَ
سربندان کو بهشت بواَ دواره
یه سر دو آب اگر هَری دو ژوردر
پِردر دَران دوینی کما زارَ
اگر ده شانس هَوِ وُ رِند بِگرّی
گُمبلک بان دَکه سه ده دوباره
نِسام ککّی و سرخ پلنگان
مگسی و شنی ، تَلمکزارَ
اَمیِرخانی و آب صرفا و قلقل
آوِّ کانِی وان گپ تُنّه واله
جیا دَنگ کَبُ قِرّگ رَش
بلندی بابعلی شون دالَ
خلاصش کو جیا خِیلِک باحالَ
وارَن چولّه زرین آباد تا لَم آب
کُ الان فصل کنگر و پِنجارَ
قِلاچَک، مَنگله، شینگی و زَرگوک
یه ده دار، دار شَویدی و دو دارَ
باهارَ، جان باهارَ، جان باهارَ
سربندان کو بهشت بواَ دواره
بهزاد ذوالفقاری بهار سال ۱۳۹۵
